μεγάλοι λογοτέχνες

Ο Μαξίμ Γκόρκι ύπήρξε ένας από τους πλέον ρεαλιστές συγγραφείς. Στο έργο του αντανακλάται η σφύζουσα ζωή, χωρίς την παραμορφωτική παρέμβαση της φαντασίας. Το σύνολο του έργου του βασίζεται στα πολά και συγκλονιστικά βιώματά του. Από μικρό παιδί δοκίμασε την ορφάνια. μεγάλωσε σε ξένα χέρια. Γνώρισε ανθρώπους, καταπιάστηκε με επαγγέλματα, ταξίδεψε, υπέφερε, μόχθησε, πόνεσε, οργίστηκε. Σχολείο του στάθηκε η ζωή.

Αρχαιολογία

Τύχη

Θεά της σύμπτωσης, του μη προβλεπόμενου ή επιδιωκόμενου, αλλά απροσδόκητου συμβάντος που βαθμηδόν έγινε η πολιούχος θεά της ευτυχίας των αρχαίων Ελληνικών πόλεων. Κατά την «Θεογονία» του Ησίοδου ήταν θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος, εκδηλώνοντας ίσως το ότι η ναυτιλία και το ναυτικό εμπόρια γενικά υπήρξε η πρώτη και κύρια αιτία πηγή της ευτυχίας των ανθρώπων. Σύμφωνα με άλλους συγγραφείς πατέρας της ήταν ο Δίας. Κατά τον Πίνδαρο, ο οποίος την καλεί και Φερέπολιν, ήταν μία από τις Μοίρες, που είχε την μεγαλύτερη ισχύ από τις αδελφές της, θεά άρα του πεπρωμένου, αλλά ευμενής.

πηγή: http://www.apologitis.com/gr/ancient/tixi_thea.htm

μεγάλοι ποιητές

Τα παιγνίδια, που έπαιζα παιδί, σχεδόν όλα παιγνίδια δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά, ρυθμισμένα μονάχ' από τη φαντασία. Τα παιγνίδια που γύρευα, που αυτοσχεδίαζα, που καλλιτεχνούσα, που αγαπούσα, και που μεθούσα μ' εκείνα. Τα έπαιζα καταμόναχος, φυλακισμένος μέσα στο σπίτι. Τα παιγνίδια μου, όσο κι αν είτανε πιο πολύ κοριτσιού, είχαν όλη του αρσενικού την ορμή, την πρωτοβουλία, την τρέλα. Γινόμουν αράδα αράδα, κατά την περίσταση και κατά τα κέφια μου, δεσπότης, ιεροκήρυκας, δημοδιδάσκαλος, καθηγητής, περιηγητής, γιατρός, στρατηγός, στρατιώτης, συνομιλητής, λιμαδόρος. Φλυαρούσα, ξεφώνιζα, κουβέντιαζα, ρητόρευα, λειτουργούσα, έψελνα, έδερνα, ανεβοκατέβαινα, αγωνιζόμουνα με τους καναπέδες και με τις καρέκλες, με τα βιβλία και με τα τραπέζια, έπιανα γνωριμίες και ξεσυνερίσματα με τους τοίχους, με τα ξύλα, με τα έπιπλα, με τα φουστάνια. Είχα δοσοληψίες με τα λουλούδια και με τις κοπριές, με τα μερμύγκια της γάστρας και με τα σαμάρια των γαϊδουριών' μόνο τους ανθρώπους γύρω μου δεν τους λογάριαζα. Το ρυθμό του κόσμου τον αναποδογύριζα.

http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2009/05/74.html

Αγγειογραφία

Ο Ζωγράφος του Κλεοφράδη εργάζεται γύρω στο 505 με 475. Πάνω από εκατό αγγεία έχουν αναγνωριστεί ως δικά του. Οι μορφές του είναι βαριές και δυνατές, δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο που τις αποδίδει με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Παρουσιάζει τους ήρωες μ' ένα τέτοιο τρόπο που μας παρασέρνει να προβληματιστούμε για το δίλημμα του ανθρώπου και του ήρωα.


Υδρία, καλπίς
480-475 π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Νεάπολης

Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες κάλπες της αρχαϊκής αγγειογραφίας, γεμάτη ένταση, θλίψη και απόγνωση.

Σκηνές από την άλωση της Τροίας. Ο Αίαντας ορμητικός έχει αρπάξει την Κασσάνδρα από τα μαλλιά και κρατά απειλητικά το ξίφος του. Η Κασσάνδρα ικέτισσα στο άγαλμα της Αθηνάς παρακαλάει τον Αίαντα να τη λυπηθεί. Αριστερά ο Αινείας κουβαλάει τον Αγχίση, ενώ προπορεύεται ο μικρός Ασκάνιος.

πηγή: http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/AR/ar.ag/kleofradis4.htm

Μυθολογία

Πολιτικό χιούμορ

«H Ελλάς εν τη ακμή της προόδου και του μεγαλίον της»
από το σατυρικό περιοδικό «Νέος Αριστοφάνης», 19ος αιώνας

Ζωγραφική

περί του Καποδίστρια[1]

Αν κι ο Καποδίστριας είχε πλούσια οικονομικά μέσα, όπως η Ρωσία ξακολούθαγε να του πλερώνει το μισθό του υπουργού, εγκαταστάθηκε σ’ ένα σπιτάκι στη Γενεύη. Στη συγγραφέα Σαρλότα ντε Στορ που απόρησε για τη φτωχική ζωή που περνούσε, της αποκρίθηκε :

- Σας φαίνεται παράδοξο ; Κι όμως πρέπει να παραδεχτείτε πως μια και χτυπώ τις πόρτες για να συντρέξουν τ’ αδέρφια μου που πεινούν και σφάζονται, δε μου επιτρέπεται να ξοδεύω, μαζί με τον υπηρέτη μου, πιότερα από πέντε φράγκα την ημέρα.

…

Τον Απρίλη του 1827, ο Καποδίστριας βρέθηκε στο Παρίσι. Προϊδεασμένος, φαίνεται, πως οι Έλληνες θα τον ζητούσαν κυβερνήτη, ξεκίνησε για την Πετρούπολη. Έπειτα από λίγες μονάχα μέρες που έφτασε σ’ αυτή, πήρε το επίσημο πρακτικό της Συνέλευσης της Τροιζήνας για την εκλογή του. Πριν δεχτεί, έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη θέση του· να παραιτηθεί δηλαδή από τη ρούσικη υπηρεσία. Ο τσάρος, που ήτανε ο Νικόλαος πια, θέλησε να του δώσει ισόβια σύνταξη εξήντα χιλιάδες φράγκα το χρόνο. Δεν τη δέχτηκε, μια και θα ‘ταν ασυμβίβαστο, κυβερνήτης της Ελλάδας να παίρνει σύνταξη από μια ξένη κυβέρνηση.

…

Ο Κόκκινος … γράφει, πως «οι Άγγλοι επιθυμούντες, τότε μάλιστα περισσότερον παρά όσον εζούσεν ο Κάννιγκ, να ρυθμίζουν τα πράγματα της Ελλάδος όχι μόνον τα εξωτερικά, αλλά και τα εσωτερικά διά της αμέσου επαφής των ναυάρχων των μετά των δρώντων πολιτικών παραγόντων της χώρας ευκόλως αποδεχομένων τας αγγλικάς υποδείξεις, ήθελαν να κάμνουν τον Καποδίστρια να παραιτηθή της καθόδου του εις την Ελλάδα. Εγνώριζον ότι ο παρά την θέλησίν των ψηφισθείς κυβερνήτης δεν θα εδίσταζε ν’ αντιδράση εναντίον των και ότι ήτο ικανός να δημιουργήση ιδίαν πολιτικήν και να διαχειρισθή το ζήτημα εξωτερικώς και όχι προς την κατεύθυνσιν που ήθελαν να του δώσουν αυτοί. Ο Καποδίστριας είχεν ανοίξει ένα βαρύν λογαριασμόν απέναντι της Αγγλίας, τον οποίον ήτο αναπόφευκτον να πληρώση»[2]

---

[1] Δημήτρη Φωτιάδη, «Όθωνας – η Μοναρχία», σ. 55-56, εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1988

[2] Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις» τ. 11^ος, σ. 388-389

μεγάλοι Ποιητές

Ο Παλαμάς ξεκίνησε με άμετρο θαυμασμό για τους Παράσχους, τους Σούτσους και τους άλλους ρομαντικούς της καθαρεύουσας, για να στραφεί, από τα πρώτα κιόλας βήματα, προς τη δημοτική και τα διδάγματα του Νικολάου Πολίτη, να δεχθεί αργότερα το κήρυγμα του Ψυχάρη και ν’ αναπτυχθεί σε προσωπικότητα πρώτου μεγέθους, συνδυάζοντας τη λόγια φαναριώτικη με τη δημοτική παράδοση κι αντλώντας από τους Αρχαίους και το Βυζάντιο, από το δημοτικό τραγούδι και τον Βαλαωρίτη και ταυτόχρονα από την ξένη λογοτεχνία και τη διανόηση, ιδίως από τη γαλλική ποίηση, από τον παρνασσισμό και τον ρομαντισμό ως τον συμβολισμό της πρώτης περιόδου

Μυθολογία

Εκτός από θεός του πολέμου ο Άρης είναι και ο θεός της ανδρείας
και ο προστάτης της αστικής τάξης_ Σε αντίθεση με την αδελφή του,
την Αθηνά, η οποία είναι επίσης πολεμική θεότητα,
ο Άρης δεν μάχεται με σοφία
και αυτός είναι και ο λόγος που αρκετές φορές έχει ηττηθεί,
ντροπιαστεί και κατατροπωθεί από αυτήν_
Αγαπάει τον πόλεμο για τον πόλεμο
και του αρέσει να μάχεται με όλο του το είναι_
Ο Άρης είναι ο πόλεμος και ο πόλεμος είναι ο Άρης_

Ζωγραφική

Στην μυθολογία οι Μοίρες απεικονίζονται ως τρεις γυναίκες που κλώθουν. Το νήμα που κρατούν είναι η ανθρώπινη ζωή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η 'Ατροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.

Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Οι Μοίρες ορίζουν τη γένεση, τη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων και είναι γι αυτό παντοδύναμες. Παρά τη δύναμη που έχουν οι Μοίρες στη ζωή, την εξέλιξη και το τέλος της ανθρώπινης ζωής, είναι ο Δίας αυτός που τους παραχωρεί τη μεγάλη εξουσία τους. Παραμένει δηλαδή ο Δίας Μοιραγέτης και οι θεοί υπακούν στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή οι ίδιοι την έχουν ορίσει.

Ζωγραφική

Ο Ιουλιανός, ως καίσαρας της Δύσης, την εποχή που αύγουστος ήταν ο εξάδελφός του Κωνστάντιος, ενδιαφέρθηκε για την αποτροπή της αύξησης της ήδη υπέρμετρης φορολόγησης των υπηκόων του, με αποτέλεσμα την ακύρωση σχετικής απόφασης του επάρχου της Γαλατίας, Φλωρέντιου_ Στη συνέχεια, ανέλαβε ο ίδιος την πλήρη διαχείριση των οικονομικών μιας επαρχίας (της Βελγικής Β'), με σκοπό να δείξει οτι η φορολογική ελάφρυνση των υπηκόων μπορούσε να οδηγήσει σε επιτυχέστερη συλλογή φόρων_

Ο Ιουλιανός επηρεασμένος από την κλασική Παιδεία, ενοχλείτο από την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού, τον οποίο θεωρούσε ασύμβατο με την Ελληνική Φιλοσοφία και εν γένει τον Ελληνικό Πολιτισμό ("Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον_ Αύτη εστίν η σοφία υμών")_ Επιθυμούσε σφοδρά την επάνοδο στην Εθνική θρησκεία (την οποία οι χριστιανοί μέμφονταν ως "λατρεία των ειδώλων", προσδίδοντας στον Ιουλιανό επίθετα όπως "Παραβάτης", "Ειδωλιανός", "Αδωναίος", "Καυσίταυρος", "Αποστάτης" και "Πισαίος")_ Σύμφωνα με τον Cousin, ολόκληρος ο κόσμος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας τερματίσθηκε ουσιαστικά με τον θάνατό του_

Πόλεις

Αι Κυδωνίαι ήταν "πόλις περιέχουσα ψυχάς 30.000" , η πόλη αυτή των 30.000 Ελλήνων ήταν "γνωσταί δια την αυτονομίαν και ευνομίαν, δια τα φιλανθρωπικά καταστήματα, δια το φιλοσοφικόν σχολείον και την φιλοκαλίαν και ευζωίαν των κατοίκων", αλλά αι Κυδωνίαι ήταν και η πόλη που είχε περίπου 400 Φιλικούς, οι περισσότεροι δε ήταν από τις σημαντικότερες οικογένειες της πόλης

Γνωστή είναι εξ άλλου η αλληλογραφία του Υψηλάντη, εκ μέρους της ανωτάτης αρχής, προς τον Χατζή Αθανάσιον για οικονομική βοήθεια προς την Φιλική εταιρεία με ημερομηνία 04/07/1919. Σε άλλη επιστολή του ο Υψηλάντης προς τον εν Σμύρνη έφορον Μιχαήλ Ναύτην αναφέρει " Διωρήσαμεν τους εν Χίω, Σάμω Πάτμω και Κυδωνίαις εγκριτωτέρους των μελών να συναθροίσωσι των αδελφών τας εισφοράς και να εμβάσουν εις τους εν Σμύρνη εφόρους "

Οι Κυδωνείς όπως γράφει και ο Σ Τρικούπης λόγω της θέσεως της πόλεως φρόντιζαν να καθησυχάζουν τις υποψίες των Τούρκων (όπως ακριβώς έκανα στις παραμονές της επανάστασης και οι Έλληνες της Πελοποννήσου και αλλού), έτσι έστειλαν τον προεστό Χατζή Θανάση στην Πέργαμο για να πείσει τους Τούρκους να ανακαλέσουν τα άτακτα Τουρκικά σώματα , αλλά οι Τούρκοι δεν πείσθηκαν.

Τις πρώτες ημέρες του Μαίου του 1821 εμφανίστηκε προ του λιμανιού των Κυδωνιών μικρά μοίρα του Ελληνικού στόλου, ο δυσκίνητος οθωμανικός στόλος δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις ναυτικές επιδείξεις των Ελληνικών πλοίων, ήδη δε είχαν επιτεθεί τα Ελληνικά πλοία σε δύο εξοπλισμένα Τουρκικά μεταγωγικά που μετέφεραν στρατό από την Πέργαμο νότια των Κυδωνιών, και τα δύο συνελήφθησαν προ του λιμένος πυρπολήθηκαν, το πλήρωμα τους όλο εξοντώθηκε (οι Τούρκοι αυτοί πήγαιναν στην Πελοπόννησο). Αυτά τα γεγονότα και άλλα παρόμοια κατατάραξαν την οθωμανική κυβέρνηση και δόθηκε διαταγή στους πασάδες της Προύσας και του Αιδινίου να λάβουν μέτρα, έτσι στα μέσα Μαίου του 1821 κατασκήνωσε έξω από την πόλη στην περιοχή Αγιασματίου δύναμη 700 Τούρκων ιππέων, μαζί με αυτούς συνέρευσαν πολλοί φανατικοί μωαμεθανοί από τις πλησίον κωμοπόλεις, ενώ ο αρχηγός των ιππέων ζητούσε από τους Αιβαλιώτες να του παραδώσουν συγκεκριμένο αριθμό όπλων, εκ των οποίων μόνο μικρό μέρος μπορούσαν να συγκεντρώσουν, ήδη όμως οι συγκεντρωθέντες άτακτοι επιτίθεντο στους Αιβαλίωτες που ζούσαν στην ύπαιθρο και τους φόνευαν ή τους λήστευαν, ο δε διοικητής των ιππέων ζητούσε ενισχύσεις από τον πασά της Προύσας, για να αντιμετωπίσει τους άοπλους στην πραγματικότητα Κυδωνιάτες.

Την 17η Μαίου 1821 ο Παπανικολής ανετίναξε ένα δίκροτο του οθωμανικού στόλου προ της Ερεσού και ο έντρομος στόλος του εχθρού έσπευσε στον Ελλήσποντο, οι Τούρκοι πλέον συγκέντρωναν ενισχύσεις προ των Κυδωνιών, γέμισε ο κάμπος του Αγιασμάτ με ζειμπέκους και ταγκαλάκια που περίμεναν να πέσουν στο Αιβαλί σαν τα κοράκια για φόνο και πλιάτσικο. Στις Κυδωνίες οι άνδρες που χρησιμοποιούντο για προστασία από ληστές και για απονομή δικαιοσύνης δεν ήταν παραπάνω από 250 παλικάρια υπό τον Γιώργο Σάλτα, αυτοί προσπαθούσαν να οργανώσουν ταμπούρια μπάς και κρατήσουν την πόλη.

Ο Δαούτ πασάς έχοντας ισχυρή δύναμη απέναντι στις ελάχιστες δυνάμεις των ελαφρά οπλισμένων του Γ. Σάλτα ζήτησε 40.000 γρόσια σαν στρατιωτική εισφορά της πόλης για τον πόλεμο του Σουλτάνου, όμως ποιός θα έδινε αυτά τα χρήματα; Στην πόλη πια υπήρχαν μόνο φτωχοί άνθρωποι, οι πλούσιοι ήδη ήταν στην Λέσβο, τα Μοσχονήσια ή αλλού. Βγήκε λοιπόν ο φιλικός Χατζηπαρασκευάς Σαλτέλης για να εξηγήσει : " Πέστε στον Δαούτ πασά πως δεν υπάρχουν γρόσια... Αν κτυπήσει την πολιτεία θα τον πολεμήσουμε..." Εν τω μεταξύ όσοι άμαχοι είχαν μείνει τρέξανε να σωθούν στη θάλασσα με ότι πλεούμενα υπήρχαν όσοι μπορούσαν περνούσαν στα Μοσχονήσια.

Ο Γιώργος Σάλτας μοίρασε στα παλικάρια του μπαρούτι βόλια και πιάσανε τη δημοσιά για τον αη Δημήτρη, στον Ταξιάρχη ταμπουρώθηκε ο Δημήτριος Οικονόμου, στην Μητρόπολη ταμπουρώθηκε ο Κάπανδρος και οι Πισσαίοι, ο Άγγελος Ζωντανός με καμιά πενηνταριά παλικάρια φυλούσε τον κατάγιαλο και παράστεκε στο φεβγιό του κόσμου.

Μέσα σ εκείνη την ώρα της αγωνίας ο Κωνσταντίνος Τόμπρας (ο τυπογράφος του Ελληνομουσείου) πήρε τον Δημήτριο Τζίτζιρα και τους Αμμανίτες και πήγαν στον Τομπάζη για να στείλει σκαμπαβίες να πάρουν τα πιεστήρια και τα μολύβια, πράγμα που έγινε μπορετό την άλλη μέρα 2 Ιουνίου 1821, μόλις όμως είδαν οι Τούρκοι τις σκαμπαβίες να φτάνουν στο γιαλό αρχίσανε το τουφεκίδι, σε ενίσχυσή τους έτρεξαν οι Αιβαλιώτες, οι Τούρκοι υποχώρησαν, βάζοντα φωτιά στο τυπογραφείο, μα ξανά γύρισαν μετά από υποσχέσεις του Δαούτ πασά για παράδες και πλιάτσικο, πολέμησαν δύο ώρες ναύτες και Αιβαλιώτες τους έβαλαν στη μέση, τα ταγκαλάκια κάναν γιουρούσι με τα γιαταγάνια, βάρεσαν τα τουμπερλέκια και σαν δαιμονισμένοι ξεχύθηκαν στις ρούγες, οι Ψαριανοί και Σπετσιώτες τους άφησαν να σκορπιστούν και έπειτα τους έσφαξαν σαν τα τραγιά. Γέμισαν κουφάρια οι ρούγες, καθώς υποχωρούσαν οι Τούρκοι καίγοντας και κλέβοντας έφτασαν στον Άγιο Χαράλαμπο, τότε ο Ζωντανός με τους δικούς του αφήκαν τον καταγιαλό τους ξετρύπωναν από τα σπίτια και τους χαλούσαν, τις μαντήλες με τα πλιάτσικα τα στοίβαζαν σε δύο μουλάρια.

Οι ταχτικοί πάλι έστησαν πόλεμο και φέραν σε δύσκολη θέση τον Δημήτριο Οικονόμου, μέχρι που φάνηκε ο Γεώργιος Σάλτας και υποχώρησαν, στην υποχώρηση ένα βόλι πήρε κατάστηθα τον Γ.Σάλτα.

ΠΑΝΤΟΥ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΕΡΗΜΩΣΗ, περασμένα μεσάνυχτα δύο τσιρνίκια με Αιβαλιώτες φιλικούς βλέπουν Τούρκους να κατηφορίζουν στα χαλάσματα για πλιάτσικο, αγρίεψε το μάτι τους πλησιάζουν στο Ταλιάνι και με λύσσα πέφτουν στους ζειμπέκους και τους λιανίζουν. Το Αιβαλι δεν υπήρχε πιά.

Στις συγκρούσεις που γίνηκαν οι απώλειες των Τούρκων ήταν πάνω από 1500 νεκροι και απροσδιόριστος αριθμός τραυματιών, οι δε Έλληνες μαχητές είχαν 150 νεκρούς και τραυματίες, η λύσσα των Τούρκων για τα συμβάντα εκορέστει κατά των δυστυχών Ελλήνων κατοίκων στα πέριξ χωριά. Σα ξημέρωσε τα πλεούμενα με τον κόσμο και τους μαχητές έφυγαν. Προσφυγιά, πείνα, στέρηση μα και παλικάρια που στελέχωσαν τα άτακτα μα και τα τακτικά επαναστατικά σώματα της Ελλάδας. Παντού πολέμησαν οι Αιβαλιώτες, όλοι οι οπλαρχηγοί, ο Κολοκοτρώνης, ο Λόντος, ο Πανουργιάς, ο Κριεζώτης, ο Φλέσσας, ο Πλαπούτας, ο Νικηταράς, ο Καρατάσος κ.α. είχαν παλικάρια από το Αιβαλί.

- Υπό τον Γιατράκο αγωνίζετο σαν οπλαρχηγός ο Χατζή Αποστόλης με δικό του σώμα από 80 Αιβαλιώτες.

- O Δημήτριος Κάπανδρος διεκρίθηκε σε πολλές μάχες με τους 50 Κυδωνιάτες του.

- 300 Αιβαλιώτες με δικό τους σώμα μαχόντουσαν στους αμπελώνες του Άργους κατά του Δράμαλη.

- 100 υπό τον Κριεζή μετείχαν στην άμυνα της Ακροπόλεως κατά του Κιουταχή.

- Μόλις έγινε το πρώτο τακτικό σώμα στην Καλαμάτα το 1821 από τον συνταγματάρχη Μπαλέστρα κατετάχθηκαν αμέσως 60 Κυδωνιείς που σιγά σιγά ανήλθε σε 200, οι περισσότεροι δε τούτων υπό την αρχηγία του Ταρέλλα έπεσαν στην μάχη του Πέτα, τον Μπαλέστρα κατά την ακστρατεία στην Κρήτη τον ακολούθησαν 25 Αιβαλιώτες.

http://igaiolos.blogspot.com/2007_12_01_archive.html

Πλοία

Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, πιθανότατα για να ρυθμίσει τα σχετικά με τη ναυπήγηση του "Αγαμέμνονα". Πιθανολογείται πως τότε έρχεται σε μυστική συνεννόηση με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' αναφορικά με τον κατάλληλο χρόνο έναρξης της Επανάστασης. Αργότερα συγκροτεί δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τα παλικάρια της, όπως τους φώναζε, τους οποίους συντηρεί η ίδια επί σειρά ετών, όπως και τα πληρώματά της. Όταν οι Έλληνες πολιορκούν το Ναύπλιο και κατόπιν την Τρίπολη, τους εφοδιάζει με τρόφιμα και πολεμοφόδια και έτσι ξοδεύει στα δύο μόλις πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όλη την περιουσία της.

Χαρακτική

Η πολιορκία και η έξοδος του Μεσολογγίου
1856
Θεόδωρος Βρυζάκης

Χαρτογραφία

Χάρτα του μεσαιωνικού Μεδιολάνου (Μιλάνου)
Πιέτρο Γρατσιόλι _ 1735

Ζωγραφική

Φωτογραφία

Είναι ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι περιοχές που είναι σήμερα το κέντρο της πόλης, όπως η ίδια η Ομόνοια και όλη η βόρεια πλευρά της Πειραιώς, παρέμειναν σχεδόν έρημες ώς τα 1870-1880. Το 1855, λόγου χάριν, όχι μόνον η Ομόνοια ήταν ακόμη τελείως άκτιστη, αλλά και γενικότερα όλη η περιοχή βορείως της Σοφοκλέους. Το 1840, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο Αθηναϊκό θέατρο, βρισκόταν, όπως παρατηρούν οι αυτόπτες, «έξω από την Πόλη [...] στη γυμνή, περιτριγυρισμένη από τα βουνά πεδιάδα»20. Αυτό το «έξω από την Πόλη» αντιστοιχεί σήμερα στη μικρή πλατεία μεταξύ των οδών Μενάνδρου και Σωκράτους, πίσω από τη Λαχαναγορά, στο πολύβουο κέντρο της πόλης, όπου επιβιώνει ως ανάμνηση η οδός Θεάτρου. Το θέατρο παρέμενε στο άκρο της πόλης ακόμη το 1855. Το ίδιο ισχύει και για τους πρόποδες του Λυκαβηττού, καθώς και για μεγάλο μέρος της Νεάπολης. Το 1841 ο Hans Christian Andersen εντυπωσιάστηκε από το σπίτι του Αυστριακού Πρέσβη απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά». Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην οδό Φειδίου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, πίσω από το κινηματοθέατρο Rex.

Το 1841 είναι βέβαια σχετικά νωρίς. Αργότερα, όπως φαίνεται και στον χάρτη του 1855, η οικοδόμηση επεκτάθηκε και πέραν της οδού Ακαδημίας. Στον χάρτη του 1881 έχουμε κάποια σπίτια επί των οδών Σόλωνος και Σκουφά• εντούτοις, η περιοχή του Στρέφη αποτελούσε ώς τις αρχές σχεδόν του 20ού αιώνα το όριο της πόλης. Η Μονή Πετράκη, που βρίσκεται σήμερα στο τέρμα της οδού Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, ήταν ακόμα στα 1880 ένα εξοχικό Μοναστήρι. Την ίδια εποχή η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια ακατοίκητη ρεματιά μεταξύ των Τουρκοβουνίων και του Λυκαβηττού, και η Κυψέλη είχε κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα μακρινές αγροικίες, και μερικές εξοχικές βίλες, όπου οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή.

πηγή: http://www.eie.gr/archaeologia/gr/chapter_more_9.aspx

περί νομισμάτων

Το νομισματοκοπείο της Αντιόχειας έκοψε νομίσματα γύρω στα 512 - 610 μ.Χ. Το νομισματοκοπείο τύπωνε, συνήθως, τις ακόλουθες αναφορές στα νομίσματα πού έκοβε : AN, ANTIX, ANTX, THEUP (Η Αντιόχεια μετονομάστηκε σε Θεούπολις, μετά από ένα σεισμό πού ουσιαστικά κατέστρεψε την πόλη). Κοσμάς Ινδοπλεύστης. «Ετερον δε σημείον δυναστείας των Ρωμαίων ο αυτοίς κεχάρισται ο Θεός, λέγω δη ότι εν τω νομίσματι αιτών εμπορεύονται πάντα τα έθνη και εν παντί τόπω απ' άκρου γης έως άκρου γης δεκτόν εστι, θαυμαζόμενον παρά παντός ανθρώπου και πάσης βασιλείας, όπερ ετέρα βασιλεία ουχ υπάρχει το τοιούτο»

φαινόμενα ... πειρατείας

περιστατικά μανιάτικης πειρατείας από το Ποντίκι _ H πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες εμφάνισε έξαρ­ση κατά τους δύο τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Σε αυτό συνέβαλε και ο ανταγωνισμός των Δυτικών δυνάμεων με την Ανατολή για τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων που περνούσαν από το Αιγαίο. Η Βενετία, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Χάνδακα από τους Τούρκους, είχε στρατολογήσει πειρατές για να αμυνθεί. Οι Ρώσοι, όταν κατέβηκαν στο Αιγαίο (18ος αιώνας), επάνδρωσαν τα πλοία τους με πειρατές από τη Μάνη, την Πρέβεζα και άλλες περιοχές. Ευρωπαίοι διπλωμάτες συναλλάσσονταν φανερά με τους πειρατές. Ο καθολικός κλήρος, οι Ιησουίτες και οι Καπουτσίνοι μοναχοί εμπλέκονταν συχνά στο κούρσος και λάμβαναν την πειρατική λεία ως προσφορά στην εκκλησία τους· ενταφίαζαν μάλιστα τους ομόθρησκους πειρατές στον περίβολο των ναών. Το ίδιο συνέ­βαινε και με τον ορθόδοξο κλήρο. Στη Μάνη η Θεία Λειτουργία διεξαγόταν με αντικείμενα που προέρχονταν από την πειρατεία – ιερά σκεύη, δισκοπότηρα κ.τ.λ. – ενώ οι ορθόδοξοι παπάδες συμμετείχαν μόνιμα στις διαδικασίες αρπαγής και διανομής του πειρατικού πλούτου. Εκείνη την εποχή η εκποίηση της πειρατικής λείας απέφερε τεράστια κέρδη και διατηρούσε σε υψηλά επίπεδα τις πειρατικές επιδρομές, εφόσον υπήρχαν ακόμα αγοραστές. Η Κίμωλος και η Μήλος ήταν νησιά όπου πραγματοποιούνταν τέτοιου είδους συναλλαγές· το ίδιο όμως συνέβαινε και αλλού. Το Αλγέρι τον 16οαιώνα είχε πληθυσμό εκατό χιλιάδες, που ζούσαν αποκλειστικά από την πειρατεία. Εκεί ήταν εγκατεστημένοι ακόμα και οι Ευρωπαίοι έμποροι που συναλλάσσονταν με τους ντόπιους πειρατές. Και οι Μανιάτες όμως είχαν ιδρύσει δική τους παροικία στο Αλγέρι, όπου ανέπτυξαν σημαντικές δραστηριότητες. Τα περιστατικά της μανιάτικης πειρατείας είναι πολυάριθμα και, φυσικά, δεν μπορούν παρά να αναφερθούν μόνο ορισμένα ενδεικτικά. Άλλωστε, η πειρατεία διεξαγόταν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και σε συνθήκες παρανομίας. Οι πειρατές ήταν άνθρωποι της δράσης και δεν άφηναν πίσω τους γραπτά μνημεία. Ό,τι στοιχείο υπάρχει γι’ αυτούς, διασώθηκε από τις γραπτές καταγγελίες ιδιωτών για πειρατικές πράξεις ή προέρχεται από την αλληλογραφία των τοπικών αρχών προς την Υψηλή Πύλη και τη Δύση, όπου καταγγέλλονταν περιπτώσεις πειρατείας. Τα ιστοριογραφικά κενά καλύπτονται συχνά από τη λαϊκή παράδοση, τα δημοτικά τραγούδια, τα μοιρολόγια, τα ποιήματα που εξυμνούν κατορθώματα πειρατών αλλά και τις συμφορές που υπέστησαν οι κάτοικοι του Αιγαίου από τις επιδρομές τους. Θα αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά. Σύμφωνα με έρευνα του Γ.Β. Νικολάου στον ΙΖ΄ τόμο των «Λακωνικών σπουδών», τον Ιούνιο του 1776 έγινε πειρατεία στο στενό μεταξύ των Κυθήρων και της ανατολικής πλευράς της μανιάτικης χερσονήσου. Οι πειρατές είχαν επικεφαλής τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη, πατέρα του πρωτεργάτη της Επανάστασης του 1821 Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Το πλοίο τους ήταν γαλιότα με πλήρωμα ογδόντα Μανιάτες και Σφακιανούς και κατέλαβαν δύο βενετσιάνικα πλοία και το γαλλικό «Jean Baptiste», με φορτίο καπνού. Τα τρία πλοία οδηγήθηκαν στην Καρδαμύλη, που ήταν τότε έδρα του η­γεμόνα καπετάνιου Μιχαήλ Τρουπάκη. Ο πλοίαρχος και δύο ναύτες του γαλλικού πλοίου εστάλησαν στον πρόξενο της Γαλλίας, για να διαπραγματευτούν την καταβολή σαράντα χιλιάδων πιάστρων ως λύτρα για την απελευθέρωση των υπόλοιπων μελών του πληρώμα­τος και την επιστροφή του πλοίου και του φορτίου του. Σύμφωνα με έγγραφο που έστειλαν οι οθωμανικές αρχές από την Κορώνη στην Κωνσταντινούπολη, συνένοχος στην πειρατεία θεωρήθηκε και ο ηγεμόνας της περιοχής Μιχαήλ Τρουπάκης, καθώς ήταν ιδιοκτήτης της πειρατικής γαλιότας και την είχε πουλήσει εικονικά στον Κολοκοτρώνη, ο οποίος ασκούσε τότε πειρατεία. Το αντάλλαγμα γι’ αυτή τη διευκόλυνση ήταν βέβαια το ήμισυ των λύτρων που θα εισέπρατταν οι πειρατές από τους Γάλλους. Μετά την αδυναμία της οθωμανικής διοίκησης να διευθετήσει το όλο θέμα, οι Γάλλοι έστειλαν το πλοίο «Atalantis» να επιτεθεί στην Καρδαμύλη και στον πύργο του Τρουπάκη. Στόχος τους ήταν να εκφοβίσουν τους κατοίκους, ώστε οι τελευταίοι να τους παραδώσουν την πειρατική γαλιότα. Όμως, οι ετοιμοπόλεμοι Μανιάτες τους αντιμετώπισαν σθεναρά, και μετά τον τραυματισμό του κυβερνήτη και δύο ναυτών οι Γάλλοι αποχώρησαν άπραγοι. Σύμφωνα με άλλο υπόμνημα του Γάλλου εμπόρου Σοβέ, το 1817 ο Παναγιώτης Τρουπάκης, ο επονομαζόμενος Μούρτζινος, διοικούσε την καπετανία της Ανδρούβιστας με πρωτεύουσα την Καρδαμύλη. Ο πατέρας του τού είχε διαθέσει μια γαλιότα, με την οποία ασκούσε πειρατεία. Ο Μούρτζινος είχε καταλάβει κοντά στα Κύθηρα δύο εμπορικά πλοία, ένα γαλλικό και ένα βενετσιάνικο, τα οποία εξαγόρασε ο Σοβέ μαζί με τα πληρώματα καταβάλλοντας οκτώμισι χιλιάδες γρόσια. Ο πατέρας του Μούρτζινου, Μιχαήλ Τρουπάκης, είχε εκλεγεί παλαιότερα μπέης της Μάνης. Επειδή όμως ασκούσε πειρατεία αλλά και παρείχε άσυλο στους κλεφτοκαπεταναίους, οι οποίοι απ’ την Καρδαμύλη λεηλατούσαν τους Τούρκους της Μεσσηνίας, συνελήφθη και κρεμάστηκε από το κατάρτι της ναυαρχίδας του Τούρκου αρχιναύαρχου στη Μυτιλήνη. Σύμφωνα με την Αλεξάνδρα Κραντονέλλη, το 1801 οι προεστοί της Ύδρας μήνυσαν στον διερμηνέα του οθωμανικού στόλου ότι δύο μανιάτικες τράτες κούρσευαν έξω από την Ύδρα. Στις 4 Φεβρου­αρίου 1803, ο Γεώργιος Βούλγαρης ανήγγειλε από την Ύδρα στους προεστούς των νησιών του αρχιπελάγους ότι έλαβε διαταγή από τον Τούρκο αρχιναύαρχο να καταδιώξει τον πειρατή Λωβό και άλλους Μανιάτες πειρατές. Γι’ αυτόν τον σκοπό, έστειλε τον μπας ρεΐζη των Υδραίων καπετάν Γιάννη Καραντάνη με μια τράτα αρματωμένη με δύο κανόνια και είκοσι παλικάρια για να συλλάβουν τους Μανιάτες. Ο ίδιος ο Βούλγαρης αναχώρησε από την Ύδρα με μια γαλιότα, με στόχο να αιχμαλωτίσει τους κλέφτες και να τακτοποιήσει την κατάσταση στη Μάνη. Δηλαδή, να διχάσει τους Μανιάτες και να συλλάβει τον μπέη Παναγιώτη Κουμουνδουράκη, ο οποίος υπέθαλπτε την πειρατεία, παρείχε άσυλο στους πειρατές και διατηρούσε οργανωμένο δίκτυο πληροφοριών και κλεπταποδόχων. Σε άλλο περιστατικό, μερικοί Μανιάτες σε επιδρομή στη Σχοινούσσα αιχμαλώτισαν μια βάρκα με το πλήρωμά της και την οικογένεια του Γεωργάκη Μπαρδάκα, σούδιτου Ρώσου, ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τη Νάξο. Οι πει­ρατές ξεγύμνωσαν τον Μπαρδάκα και τη συντροφιά του, που κατέ­φυγαν στις προξενικές αρχές της Νάξου και κατήγγειλαν τα εξής: «Ναξία 1816, Απρίλιος 2 Ε.Ν. ημέρα Τρίτη επαρουσιάσθηκαν εις την Καντζελλαρίαν του Κονσολάρου του Αυτοκρατορικού των πασών Ρουσιών εις Ναξία οι κάτωθεν υπογεγραμμένοι Λάμπρος Ρεΐζης, Νεονής, Ιωβάνης, Ρώσος και Κωνσταντής Μεσμελής οι οποίοι με το να εφέρθησαν με την βάρκαν τους εις το νησάκι ονομαζόμενον Σκοινούσαν, από κάτω από την Ναξίαν διά να πάρουσι και να φέρουσι εδώ εις το πόρτο τον σινιόρ Γεωργάκη Μπαρδάκα, σούδιτον Ρούσσον με την μητέρα του και σύζυγόν του, εκεί είδανε εις τας ένδεκα του Φλεβάρη απερασμένους και επλάκωσαν εις εκείνο το νησί ένα καΐκι κλέπτικο καραβοκυρεμένο από ένα Κρανιδιώτη ονόματι Σανόπουλο του Σταμάτη Λέκα και οι λοιποί όλοι σύντροφοί του ήτονε Μανιάτες και εξεγύμωσαν τον άνωθεν σινιόρ Γεωργάκη Μπαρδάκα με την συντροφία του εις τρόπον οπού τον άφησαν με τον μοναχό πουκάμισο επειδή και ευρίσκονταν εις την στεριάν εκεί που αράξανε το καράβι όπου ήταν μπαρκάδο του Καπετάν Ιακουμάκη Λάμπρο Σαντορινιός και αφού τους εξεγύμνωσαν τους έβαλαν εις το καΐκι των άνωθεν γεμιτζήδων με τα μοναχά τους κορμιά και ήλθανε εις την Χώραν της Ναξίας. …» Όμως, και η λαϊκή παράδοση κατέγραψε πειρατικές επιθέσεις των Μανιατών. Όπως αφηγείται ο Γεώργιος Ι. Τζαννετής, εκπαι­δευτικός από τον Καλόξυλο Νά­ξου, «κάποτε, ένας πειρατής από τη Μάνη βγήκε στη Σχοινούσσα για πειρατεία. Διάλεξε λοιπόν να ληστέψει την εκκλησία Παναγία η Ακαθή. Την ώρα της ληστείας όμως ο κουρσάρος βλέποντας την εικόνα της Παναγίας να τον κοιτάζει συνεχώς, νόμισε πως τον παρακολουθούσε. Νευρίασε λοι­πόν, έβγαλε την κουμπούρα του και πυροβόλησε την εικόνα καταστρέφοντάς την. Μετά πήρε τη λεία του και κατέβηκε για να φύ­γει. Αλλά στον δρόμο γλίστρησε, γκρεμίστηκε πλάι σε μια σπηλιά και σκοτώθηκε. Από τότε, η σπη­λιά αυτή πήρε τ’ όνομα “Η σπηλιά του Μανιάτη”». Περίφημο υπήρξε το περιστα­τικό με πρωταγωνιστή τον λόρδο Βύρωνα: κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής στο Σούνιο, εντόπισε στις σπηλιές κάτω από τον Ναό του Ποσειδώνα είκοσι Μανιάτες πειρατές που είχαν αιχμαλωτίσει μερικούς Έλληνες. Όταν οι πειρα­τές συνειδητοποίησαν ότι ένας λόρδος βρισκόταν στον λόφο, ετοιμάστηκαν να επιτεθούν για να τον αρπάξουν, με σκοπό να ζη­τήσουν λύτρα. Τελικά όμως η πά­νοπλη συνοδεία του ποιητή τούς αποθάρρυνε. Τέλος, πάλι από την Αλεξάνδρα Κραντονέλλη πληροφορούμαστε ότι στις 7 Ιουνίου 1810 ο ιερομό­ναχος Σταυριανός Λεβούμης έ­πεσε θύμα Μανιατών πειρατών έξω από τον Κάβο Μαλιά. Στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους μερικοί Υδραίοι εξόπλισαν και επάνδρω­σαν μια τράτα για να καταδιώξουν τους Μανιάτες πειρατές που λε­ηλατούσαν πλοία στα νερά του Ευβοϊκού Κόλπου, της Τζιας, της Άνδρου, του Τρικερίου και της Σάμου. Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Κραντονέλλη «Ελληνική πειρατεία και κούρσος» περιέχει μεγάλο α­ριθμό ανάλογων γεγονότων. Αν όμως αυτή ήταν η αρπακτική όψη της μανιάτικης πειρατείας, υ­πήρχε πάντα και η άλλη πλευρά. Ο Κωνσταντίνος Ράδιος στο διήγημά του «Κακαβούλια» αναφέρεται σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο Πόρτο Κάγιο. Όπως γράφει, οι κάτοικοι της Μέσα Μάνης υπέφε­ραν από λοιμό που είχε προκληθεί από την ανομβρία και την έλλειψη γονιμότητας της γης. Οι γέροι και τα παιδιά είχαν αρχίσει να πεθαί­νουν από την πείνα· οι κάτοικοι εί­χαν φτάσει στα όρια της απόγνω­σης. Η μόνη τους ελπίδα ήταν να εμφανιστεί ένα καράβι στα νερά της Μάνης για να το κουρσέψουν. Πράγματι, κάποια στιγμή ένα ξέ­νο πλοίο παρουσιάστηκε και οι Μανιάτες πανηγύρισαν. Χωρίς να χάσουν καιρό, το κατέλαβαν με γιουρούσι – μέσα όμως βρή­καν ανθρώπους πολύ πιο εξαθλι­ωμένους από τους ίδιους. Ήταν πρόσφυγες από έναν πόλεμο της δυτικής Ευρώπης. Λαβωμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι απ’ τις κακουχίες και την πείνα, είχαν αρχίσει να αργοπεθαίνουν. Οι Μα­νιάτες αποφάσισαν να τους περι­θάλψουν. Ρυμούλκησαν το πλοίο τους στη στεριά και τους πρόσφε­ραν άσυλο και τροφή, παρόλη την πείνα και τη φτώχεια τους.

Μορφές

Ο μεγάλος πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης, που πολύ νωρίτερα από τους πολιτικούς του 20ου αιώνα είχε διαβλέψει την ανάγκη της Βαλκανικής συνεννόησης, είχε δώσει βάρος μέσω της εξωτερικής του πολιτικής στη σημασία για τον Ελληνισμό, της Μακεδονίας και της Θράκης, που τότε ήταν υπόδουλες στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Είχε δε την άποψη, ότι πρέπει να είναι συνεχής και αδιάσπαστη η ελληνική κυριαρχία στα παράλια του Αιγαίου_
Μια σφαιρική επισκόπηση της πολιτικής του αυτής, διατυπωμένη με λιτότητα, σαφήνεια και ακρίβεια, υπάρχει στην εφημερίδα «Εμπρός» της Αθήνας με ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1913. Γράφει συγκεκριμένα η εφημερίδα:
«Άπασα η παραλία η Μακεδονική και η Θρακική μέχρι Ελλησπόντου και εντεύθεν μέχρι Βοσπόρου εν συνεχή και αδιακόπω σειρά μετά ακτίνος μεσογειακής ικανής να περιφρουρήσει την παραλίαν ήσαν και είναι να μένωσιν διά παντός Ελληνικά. Αυτό ήν το αναλλοίωτον πρόγραμμα του Χ. Τρικούπη …»

ιερή τέχνη

Και είδα, όταν άνοιξε την έκτη σφραγίδα· και να, έγινε ένας μεγάλος σεισμός, και ο ήλιος έγινε μαύρος σαν τρίχινος σάκος, και το φεγγάρι έγινε σαν αίμα· και τα αστέρια του ουρανού έπεσαν στη γη, όπως η συκιά ρίχνει τα ανώριμα σύκα της, όταν σείεται από δυνατό άνεμο. Και ο ουρανός αποχωρίστηκε «σαν τυλιγμένο βιβλίο», και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους τους· και οι βασιλιάδες της γης, και οι μεγιστάνες, και οι πλούσιοι, και οι χιλίαρχοι, και οι δυνατοί, και κάθε δούλος, και κάθε ελεύθερος, έκρυψαν τον εαυτό τους στα σπήλαια και στις πέτρες των βουνών, και λένε προς τα βουνά και προς τις πέτρες: Πέστε επάνω μας, και κρύψτε μας από το πρόσωπο εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο, και από την οργή του Αρνίου· επειδή, ήρθε η μεγάλη ημέρα της οργής του· και ποιος μπορεί να σταθεί;

Αποκάλυψη 6:12-17

Φιλοτελισμός

Η πρωτόγονη οικονομία της εποχής δεν θα αντέξει το φιλόδοξο πρόγραμμα του Τρικούπη. Ο ίδιος θα προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια στο λαό, λόγω της φορολογικής του πολιτικής. «Φορομπήκτης» και «Πετρέλαιος» ήταν δύο από τα προσωνύμια που του «κόλλησε» ο Τύπος. Τελικά, η χώρα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δυσβάστακτα χρέη της. Η Βουλή κηρύσσει χρεοστάσιο το 1893 και ο Τρικούπης, συνοψίζοντας το οικονομικό δράμα της Ελλάδας, αναφωνεί στις 10 Δεκεμβρίου: «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!» Τα επόμενα χρόνια η χώρα θα τεθεί υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο

πηγή: http://www.sansimera.gr/biographies/273

Φωτογραφία

Το όνομα Ήπειρος (ή Άπειρος) σημαίνει «στεριά» και ως πρώτοι κάτοικοι της Ηπείρου αναφέρονται Πελασγοί που είχαν έλθει από την Θεσσαλία.
Στην Κορυτσά έχουν βρεθεί και ίχνη Μυκηναϊκού πολιτισμού.
Κατά το Θεόπομπο (4ος αιών) οι ηπειρωτικές φυλές ήσαν 14 ενώ κατά το Στράβωνα 11, όλες Ελληνικές.
Σημαντικές φυλές ήσαν οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι και οι Αμβρακιώται.
Οι Ηπειρώτες βασιλείς θεωρούσαν ότι κατάγονται από τον Αιακό και τον εγγονό του Αχιλλέα.
Σύμφωνα με την τοπική τους παράδοση, από τον υιό του τελευταίου, τον Πύρρο (ή Νεοπτόλεμο), γεννήθηκε ο Μολοσσός, γενάρχης των Μολοσσών.
http://hellenismos.ysee.gr/html/ipeiros/ipeiros.html

μεγάλοι ζωγράφοι

Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου 1832 – Αθήνα 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα_ Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα

Ζωγραφική_νεοκλασικισμός

Jacques-Louis David, Γάλλος ζωγράφος, Παρίσι 1748- Βρυξέλλες 1825
Ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 19ου αιώνα και ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του νεοκλασικισμού
Μαθήτευσε κοντά στον Φρανσουά Μπουσέ και
στον Ζοζέφ-Μαρί Βιένκαι
Επηρεάστηκε από τον Ραφαήλ, από τον κλασικισμό των ζωγράφων της Μπολόνιας και από άλλες μορφές της τέχνης του 17ου αιώνα

πλοία

Το σκάνδαλο ναυπήγησης των φρεγατών αποτελεί ένα από τα πρώτα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα στην νεώτερη ιστορία του ελληνικού κράτους έχοντας άμεση σχέση με την διαχείριση του αγγλικού δανείου του 1824. Επρόκειτο για μια εμπορική σύμβαση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των Αμερικανών ναυπηγών σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα παρήγγειλε μια σειρά ατμοκίνητων πολεμικών πλοίων μεταξύ των οποίων και δύο φρεγάτες. Κατά τη διάρκεια όμως της ναυπήγησης οι Αμερικανοί ναυπηγοί χρησιμοποιώντας την εκεί νομοθεσία καθώς και άλλα αθέμιτα μέσα απαίτησαν μεγαλύτερα από τα ήδη συμφωνημένα ποσά καθυστερώντας την ναυπήγηση των πλοίων. Τελικά, ύστερα από παρέμβαση της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης, κατέστη δυνατό να παραδοθεί μια μόνο φρεγάτα (Ελλάς). Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης στις ΗΠΑ, Αλέξανδρος Κοντόσταυλος, ο οποίος κατηγορήθηκε οτι εξαγοράστηκε από τους Αμερικανούς.

Μνημεία

... σαν απ' το τέλος των Αιγύπτιων βασιλέων ...

Ζωγραφική

Η Μάχη της Καλιακούδας

Πολεμική σκηνή

Θεόδωρος Βρυζάκης

Ενδυμασίες

Από την έκθεση πινάκων με θέμα «Ελληνικές ενδυμασίες», που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2010 στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών
(πλ. Κλαυθμώνος, τηλ.: 210-3231397)

Η έκθεση περιελάμβανε 79 χαρακτικά, 18 υδατογραφίες και 2 σκίτσα από εικονογραφημένα βιβλία, στα οποία έγραφαν οι περιηγητές τις εντυπώσεις τους από τους τόπους όπου περιόδευαν. Η εικονογράφηση γινόταν από τους ίδιους ή από καλλιτέχνες που τους συνόδευαν. Τα θέματα ήταν τοπία της ελληνικής υπαίθρου, σκηνές της καθημερινής ζωής, ηθογραφικές σκηνές, ιστορικά πρόσωπα και άνθρωποι ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες της περιοχής που επισκέπτονταν.

Η μόνιμη συλλογή του Μουσείου περιλαμβάνει έργα που απεικονίζουν άνδρες και γυναίκες με τις παραδοσιακές ελληνικές ενδυμασίες, επίσημες ή καθημερινές, από τη Στερεά Ελλάδα, την Αττική, την Πελοπόννησο, τα νησιά του Ιονίου Πελάγους, την Ηπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου και τη Μικρά Ασία.

Οι καλλιτέχνες που απεικόνισαν τις ελληνικές ενδυμασίες της συλλογής είναι:
- Οι χαράκτες: Bartolozzi, Bocquin, Brione, Curzon, Dobler, Duracme, Gaite, Gatine, Grasset De St. Sauver, Gutsen, Hochetti, Hofelich, Lachausse, Lange, Laroque, Lecompte, Lemercier, Melcher, Miscelle, De Nicolay, Philipon, Portier, Voyer, Pauquet, Σταματάκης.
- Οι ζωγράφοι: Asprea, Cartwright, Colin, Cosway, Demoraine, Desprais, Deveria, Feneck, Gerrard Le Barron, Goupil, Hadler, Lassale, Laurens, Levilly, Mansion, Petzl, Phillips, De Roos, Baron von Stackelberg, Stieler, Voltx.
- Οι σκιτσογράφοι: Petzl και Voltx.
- Οι χαράκτες και ζωγράφοι: Narksert, Pauquet, Rouargue, Preziosi, Stop, Thon.

Οι απεικονίσεις της συλλογής είναι λιθογραφίες, χαλκογραφίες, έγχρωμες χαλκογραφίες, επιχρωματισμένες λιθογραφίες, τσιγκογραφίες, οξυγραφίες, ελάχιστες υδατογραφίες και δύο σκίτσα με μολύβι.

Γκραβούρες εποχής

Γκραβούρα των αρχών του 19ου αιώνα, διά χειρός Β. Μπάρτλετ
ο Βοσπορός ειδωμένος από την ευρωπαϊκή ακτή_στο βάθος διακρίνεται το φρούριο Ανατόλ Χισάρ που χτίστηκε από τον σουλτάνο Βαγιαζήτ στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου, στην προσπάθεια των Τούρκων να ελέγξουν την ναυσιπλοΐα από και προς τον Εύξεινο Πόντο αποκόπτοντας έτσι την Κωνσταντινούπολη από τους ζωτικούς γι' αυτήν σιτοβολώνες της Κριμαίας.