Ζωγραφική

περί του Καποδίστρια[1]

Αν κι ο Καποδίστριας είχε πλούσια οικονομικά μέσα, όπως η Ρωσία ξακολούθαγε να του πλερώνει το μισθό του υπουργού, εγκαταστάθηκε σ’ ένα σπιτάκι στη Γενεύη. Στη συγγραφέα Σαρλότα ντε Στορ που απόρησε για τη φτωχική ζωή που περνούσε, της αποκρίθηκε :

- Σας φαίνεται παράδοξο ; Κι όμως πρέπει να παραδεχτείτε πως μια και χτυπώ τις πόρτες για να συντρέξουν τ’ αδέρφια μου που πεινούν και σφάζονται, δε μου επιτρέπεται να ξοδεύω, μαζί με τον υπηρέτη μου, πιότερα από πέντε φράγκα την ημέρα.

…

Τον Απρίλη του 1827, ο Καποδίστριας βρέθηκε στο Παρίσι. Προϊδεασμένος, φαίνεται, πως οι Έλληνες θα τον ζητούσαν κυβερνήτη, ξεκίνησε για την Πετρούπολη. Έπειτα από λίγες μονάχα μέρες που έφτασε σ’ αυτή, πήρε το επίσημο πρακτικό της Συνέλευσης της Τροιζήνας για την εκλογή του. Πριν δεχτεί, έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη θέση του· να παραιτηθεί δηλαδή από τη ρούσικη υπηρεσία. Ο τσάρος, που ήτανε ο Νικόλαος πια, θέλησε να του δώσει ισόβια σύνταξη εξήντα χιλιάδες φράγκα το χρόνο. Δεν τη δέχτηκε, μια και θα ‘ταν ασυμβίβαστο, κυβερνήτης της Ελλάδας να παίρνει σύνταξη από μια ξένη κυβέρνηση.

…

Ο Κόκκινος … γράφει, πως «οι Άγγλοι επιθυμούντες, τότε μάλιστα περισσότερον παρά όσον εζούσεν ο Κάννιγκ, να ρυθμίζουν τα πράγματα της Ελλάδος όχι μόνον τα εξωτερικά, αλλά και τα εσωτερικά διά της αμέσου επαφής των ναυάρχων των μετά των δρώντων πολιτικών παραγόντων της χώρας ευκόλως αποδεχομένων τας αγγλικάς υποδείξεις, ήθελαν να κάμνουν τον Καποδίστρια να παραιτηθή της καθόδου του εις την Ελλάδα. Εγνώριζον ότι ο παρά την θέλησίν των ψηφισθείς κυβερνήτης δεν θα εδίσταζε ν’ αντιδράση εναντίον των και ότι ήτο ικανός να δημιουργήση ιδίαν πολιτικήν και να διαχειρισθή το ζήτημα εξωτερικώς και όχι προς την κατεύθυνσιν που ήθελαν να του δώσουν αυτοί. Ο Καποδίστριας είχεν ανοίξει ένα βαρύν λογαριασμόν απέναντι της Αγγλίας, τον οποίον ήτο αναπόφευκτον να πληρώση»[2]

---

[1] Δημήτρη Φωτιάδη, «Όθωνας – η Μοναρχία», σ. 55-56, εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1988

[2] Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις» τ. 11^ος, σ. 388-389

μεγάλοι Ποιητές

Ο Παλαμάς ξεκίνησε με άμετρο θαυμασμό για τους Παράσχους, τους Σούτσους και τους άλλους ρομαντικούς της καθαρεύουσας, για να στραφεί, από τα πρώτα κιόλας βήματα, προς τη δημοτική και τα διδάγματα του Νικολάου Πολίτη, να δεχθεί αργότερα το κήρυγμα του Ψυχάρη και ν’ αναπτυχθεί σε προσωπικότητα πρώτου μεγέθους, συνδυάζοντας τη λόγια φαναριώτικη με τη δημοτική παράδοση κι αντλώντας από τους Αρχαίους και το Βυζάντιο, από το δημοτικό τραγούδι και τον Βαλαωρίτη και ταυτόχρονα από την ξένη λογοτεχνία και τη διανόηση, ιδίως από τη γαλλική ποίηση, από τον παρνασσισμό και τον ρομαντισμό ως τον συμβολισμό της πρώτης περιόδου

Μυθολογία

Εκτός από θεός του πολέμου ο Άρης είναι και ο θεός της ανδρείας
και ο προστάτης της αστικής τάξης_ Σε αντίθεση με την αδελφή του,
την Αθηνά, η οποία είναι επίσης πολεμική θεότητα,
ο Άρης δεν μάχεται με σοφία
και αυτός είναι και ο λόγος που αρκετές φορές έχει ηττηθεί,
ντροπιαστεί και κατατροπωθεί από αυτήν_
Αγαπάει τον πόλεμο για τον πόλεμο
και του αρέσει να μάχεται με όλο του το είναι_
Ο Άρης είναι ο πόλεμος και ο πόλεμος είναι ο Άρης_

Ζωγραφική

Στην μυθολογία οι Μοίρες απεικονίζονται ως τρεις γυναίκες που κλώθουν. Το νήμα που κρατούν είναι η ανθρώπινη ζωή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η 'Ατροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.

Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Οι Μοίρες ορίζουν τη γένεση, τη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων και είναι γι αυτό παντοδύναμες. Παρά τη δύναμη που έχουν οι Μοίρες στη ζωή, την εξέλιξη και το τέλος της ανθρώπινης ζωής, είναι ο Δίας αυτός που τους παραχωρεί τη μεγάλη εξουσία τους. Παραμένει δηλαδή ο Δίας Μοιραγέτης και οι θεοί υπακούν στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή οι ίδιοι την έχουν ορίσει.

Ζωγραφική

Ο Ιουλιανός, ως καίσαρας της Δύσης, την εποχή που αύγουστος ήταν ο εξάδελφός του Κωνστάντιος, ενδιαφέρθηκε για την αποτροπή της αύξησης της ήδη υπέρμετρης φορολόγησης των υπηκόων του, με αποτέλεσμα την ακύρωση σχετικής απόφασης του επάρχου της Γαλατίας, Φλωρέντιου_ Στη συνέχεια, ανέλαβε ο ίδιος την πλήρη διαχείριση των οικονομικών μιας επαρχίας (της Βελγικής Β'), με σκοπό να δείξει οτι η φορολογική ελάφρυνση των υπηκόων μπορούσε να οδηγήσει σε επιτυχέστερη συλλογή φόρων_

Ο Ιουλιανός επηρεασμένος από την κλασική Παιδεία, ενοχλείτο από την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού, τον οποίο θεωρούσε ασύμβατο με την Ελληνική Φιλοσοφία και εν γένει τον Ελληνικό Πολιτισμό ("Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον_ Αύτη εστίν η σοφία υμών")_ Επιθυμούσε σφοδρά την επάνοδο στην Εθνική θρησκεία (την οποία οι χριστιανοί μέμφονταν ως "λατρεία των ειδώλων", προσδίδοντας στον Ιουλιανό επίθετα όπως "Παραβάτης", "Ειδωλιανός", "Αδωναίος", "Καυσίταυρος", "Αποστάτης" και "Πισαίος")_ Σύμφωνα με τον Cousin, ολόκληρος ο κόσμος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας τερματίσθηκε ουσιαστικά με τον θάνατό του_